Gasthof Pension Drei Hacken Motorfiets hotel in Yspertal / Waldviertel / Neder-Oostenrijk / Oostenrijk

Hallo lieve mensen, hier zijn een paar regels over mijzelf.

Naar mijn mening wordt iedereen gevormd in zijn vroegste jeugd. Mijn vormende jaar was 1974, het evenement was een Z750H2, een jonge kerel uit ons dorp, 71 pk - 3 meer dan de nieuwe 1600 Taunus van mijn vader - en het was meteen duidelijk voor mij: in de toekomst zou ik alleen nog op twee wielen reizen.

Mijn droom kwam kort daarna uit in de vorm van een PUCH Bergmeister met 5 versnellingen. Nou ja, ik was toen pas 10 jaar oud. Maar ik was in ieder geval mobiel genoeg om de nabijgelegen LERU Ring te bereiken, en daar beleefde ik weer een vormende ervaring. De legendarische rallycross-wedstrijden fascineerden me zo dat ik geen enkele race meer miste. De raceweekenden waren ook de grootste motortentoonstellingen in onze regio. Ik zag alle modellen die ik uit kleurrijke tijdschriften kende in het echt. Met fonkelende ogen bewonderde ik de nieuwe 4-cilindermachines uit Japan of de sportieve Italiaanse motoren met hun geweldige geluid. Verdeeld tussen Ducati, Benelli en Honda's op de parkeerplaats, en Escorts, Stratos en Kevers op het circuit, ontbrandde mijn passie voor motorsport, en de beroemde rode draad was gesponnen.

In 1979, vijf jaar later, bevond ik me als leerling-kok in het Melker Stiftsrestaurant, met een prachtig uitzicht op de LERU Ring. Mijn vervoermiddel was een PUCH DS 50. Niet bepaald het nieuwste op de 50cc-markt, maar in ieder geval een Oostenrijks kwaliteitsproduct - met goedkeuring voor op de weg. In een tijd waarin het woord "verkeersveiligheidstraining" nog niet was uitgevonden, verdienden we onze eerste 'strepen' op een 250 SG in een nabijgelegen grindgroeve of op diverse veldwegen (bij gebrek aan een rijbewijs).

In 1983 was het eindelijk zover – het roze papiertje was in mijn bezit. Samen met een vriend kochten we meteen een 900 Darhma. Pöchlarn was in het midden van de jaren '80 een DUCATI-bolwerk, met tijdelijk 13 geregistreerde Ducati's - in een tijd waarin de 500 Panther de laatste mode uit Italië was.

Zoals bij zoveel dingen in het leven, ga je er, eenmaal in bezit, te achteloos mee om – en dus viel de Ducati na twee seizoenen uit elkaar door gebrek aan onderhoud. Tegenwoordig zou de Darhma een geweldige klassieker zijn. Nou ja, daarna volgden diverse Japanse en Duitse motoren, en sinds het midden van de jaren '90 staat er ook een Volvo Amazon in mijn garage, waarmee aan talrijke rally's is deelgenomen.

Daarna reed ik een 800GS Paris/Dakar, de meest bespotte motor van mijn vroege Ducati-tijd. Maar tijden veranderen. Een mooie rit met vrienden of gasten telt meer dan tijd en snelheid op het parcours.

Sinds vier jaar organiseer ik met een paar vrienden de Wald4tel Winter Historic – een oriëntatierally die wordt gehouden op ijs en sneeuw in het winterse Waldviertel. Tijdens het plannen van de routes voor zo'n evenement ontdek ik steeds weer nieuwe onverharde en boswegen, waar mijn gasten in de zomer van profiteren. Want “Enduro-Wandelen” is een van mijn favoriete hobby’s geworden.

Momenteel rijd ik een KTM 990 Adv. Een fantastische machine voor onze regio, en ook geweldig voor grindwegen. Maar je wordt ouder en nu mis ik mijn 2-kleps GS toch wel, en de nieuwe Scrambler-Bobber-Old School ombouwtrend heeft me ook al een beetje geraakt. Op dit moment zou ik me naast mijn KTM 400 SC en de 690 Duke (van mijn Sylvia) heel goed een Guzzi V7 Due – uiteraard in blauw – kunnen voorstellen.

“Enduro-Wandelen” – niet echt een term die je aan actie, sprongen, wheelies en stoppies doet denken – en dat moet het ook niet. “Enduro-Wandelen” is een van mijn hobby's – net als kanovaren.

Ik denk dat het beste hobby de hobby is die je zonder grote tijdsinvestering kunt uitoefenen, praktisch bij de voordeur. En dat brengt ons bij het onderwerp: het Weinsbergerwald is het grootste aaneengesloten bosgebied van Oostenrijk en begint gelukkig direct voor de garagedeur. Nou ja, zeg maar ongeveer 2 km verderop. Dit Weinsberger Bos, zoals het ook wel wordt genoemd, is doorweven met een dicht netwerk van boswegen, die gelukkig of helaas slechts gedeeltelijk uit openbare wegen bestaan.

Dit landschap, dat sterk doet denken aan Scandinavië, is het ideale gebied voor “Enduro-Wandelen” en om de natuur te ervaren. Eenzaam donkere vijvers, mysterieuze granietformaties, opkomende ochtendmist en glinsterende meren in de schemering – hier is het Waldviertel precies zoals je het kent van mooie reisposters. En ik vind dat “Enduro-Wandelen” goed past bij het zachte toerisme waarvoor het Wald4tel zo gewaardeerd wordt. Natuurlijk wil ik me niet volledig afsluiten voor de hardcore enduristen, maar andere mensen (Bachner, Schalko) zijn daar beter in. Rondleidingen op afspraak, met standaard uitlaatsystemen en officiële registratie, zijn te boeken. Ah ja – voor sommige mooie plekken moet je een paar stappen lopen – dat is “Enduro-Wandelen.”